*علی اکبر لطیفیان* 

در کوچه ها پیچید بوی آشنایش 

بوی غریبی نگاه رد پایش 

در کوچه ای که جبرئیل عرش پیما 

می آمد از آنجا صدای بالهایش 

وقتی اذان می داد در محراب کوفه 

بوی ولایت پخش می شد با صدایش 

در پیشواز غربت خود اشک می ریخت 

از آسمان چشم های با خدایش 

در مغرب این کوچه های ناهماهنگ 

دیگر نمی بیند کسی را تا عشایش 

بر خاک پای محمل فردای زینب 

عرض ارادت می کند دست عبایش 

پس کوچه های سنگریز متصل را 

می رفت با دلواپسی تا انتهایش 

دارالاماره بهترین جای تماشاست 

به به، به حُسن انتخاب چشم هایش 

تا که نماز شرعی خود را بخواند 

باید بگردانند سمت کربلایش